Het heeft even geduurd – 6 jaar om precies te zijn –, maar nu heeft Nintendo eindelijk de opvolger van zijn succesvolle Wii, de Wii U, op de markt gebracht. Dit keer is het de GamePad, Nintendo’s nieuwe controller met touchscreen, die voor vernieuwing moet zorgen, maar doet hij dat ook? Wij hebben het voor jullie getest! Hieronder lees je de volledige Nintendo Wii U Review.

Feest!

 

Wanneer we de doos openen, wordt meteen duidelijk dat ze bij Nintendo weten hoe je een feestje bouwt: ze bevat naast een Nintendo Wii U, compleet met GamePad, extra controllers en drie games, ook een fles cava, een flesje Fanta, borrelnootjes, koekjes en een aantal voorgedrukte uitnodigingen zodat we meteen de hele buurt kunnen uitnodigen om de Wii U aan een uitgebreide test te onderwerpen.

 

De console zelf ziet er best aardig uit. Waar de Wii toch altijd een beetje een ouderwets blokje bleef, is de Wii U met zijn afgeronde hoeken en glanzende afwerking een strakke console die gezien mag worden. Hij is wel wat groter dan zijn voorganger, 172 mm x 45 mm x 267 mm (een goeie 5 cm langer en 1,5 cm breder dan de Wii), maar laat dat je vooral niet tegenhouden.

 

De meegeleverde GamePad ziet er op het eerste gezicht een beetje log uit, al zit het relatief grote touchscreen daar natuurlijk voor iets tussen. Aan de zijkanten is deze controller voorzien van handgrepen die ervoor moeten zorgen dat hij goed in de hand ligt tijdens het gamen. Naast de gebruikelijke pijltjestoetsen, start, select en de A-, B-, X- en Y-knoppen, is de GamePad uitgerust met twee joysticks en een L- en een R-knop. Ook nieuw is de camera, die je niet alleen kan gebruiken om te chatten, maar die ook echt gebruikt wordt bij sommige games. Daarnaast beschikt de GamePad ook nog over een microfoon, luidsprekers, een audio-uitgang met volumeschuifknop, een infraroodsensor, een stylus, een gyroscoop en een accelerometer. Je laadt hem op met de bijgeleverde USB-lader. Eens opgeladen, gaat hij gemakkelijk een paar uur mee, zelfs als je de helderheid van het scherm op maximum zet.

 

Misschien wel de handigste functie van de GamePad is dat je hem ook kunt gebruiken als afstandsbediening. Wie een digicorder heeft, kent het probleem misschien: het volume van de digicorder verschilt nogal sterk van dat van je consoles, waardoor je telkens op zoek moet naar de afstandsbediening van de televisie om je source te veranderen en je volume te regelen. Met de Wii U is dat geschiedenis, je kunt het volume gemakkelijk aanpassen, en je kunt zelfs je digicorder bedienen, zodat je perfect tegelijkertijd kunt gamen en televisiekijken.

 

Verder niets nieuws onder de zon: de gewone Wii U-controllers zien er precies hetzelfde uit als die van zijn voorganger, wat wel zo handig is, want dat betekent dat je je oude Wii-controllers kunt blijven gebruiken. Ook je oude Wii-spellen hoef je niet meteen weg te gooien, ze zijn perfect compatibel met de Wii U. Jammer genoeg speelt de Wii U geen GameCube games af, maar deze zullen in de toekomst misschien beschikbaar zijn als download.

 

De Wii U is de eerste spelconsole van Nintendo die high-definition ondersteunt. De Nintendo Wii U wordt dus standaard geleverd met een HDMI-kabel. Mensen met een al wat ouder televisietoestel zullen een extra kabel moeten kopen, of de kabel van de originele Wii hergebruiken. Er zijn ook twee versies beschikbaar, de witte ‘Basic’ versie en de zwarte ‘Premium’ versie. De witte versie heeft 8 GB aan opslagruimte, de zwarte versie beschikt over 32 GB. Beide versies zijn uitgerust met 2 GB aan RAM-geheugen.

 

Het Wii-menu

 

De Wii U is net als zijn voorganger vrij eenvoudig aan te sluiten. Kabeltjes op hun plaats, sensorbar op je tv, en klaar! Voor je aan de slag kunt, is het wel even wachten tot alle updates gedownload en geïnstalleerd zijn.

Als je de Wii U opstart, kom je in een menu terecht met verschillende opties. Op je televisie wordt het menu weergegeven als zwevende blokjes met daaronder een heleboel Mii’s. Die Mii’s laten je af en toe weten wat je zoal kunt doen in het menu: Mii’s aanmaken, de Nintendo eShop bezoeken, op het internet surfen, dingen downloaden, je vriendenlijst bekijken, instellingen aanpassen, etc. Op je GamePad wordt het menu wat overzichtelijker weergegeven als een lijst met pictogrammen, maar je kunt er ook voor kiezen om de weergave aan te passen aan die op je tv.

 

Dansende octopussen en wegduikende ninja’s

 

Om de verschillende features van de Wii U te kunnen testen, konden we beschikken over drie spellen: Nintendo Land, New Super Mario Bros. U en Singparty. Nintendo Land werd natuurlijk speciaal ontworpen om alle nieuwigheden te laten zien, de logische eerste keuze dus!

De omgeving die voor Nintendo Land werd gecreëerd, doet een beetje vreemd aan. Het opzet is dat van een pretpark, dat bestaat uit een grote, in het begin vrij lege ruimte, met in het midden een grote toren en rondom 12 “attracties”, waar je de 12 minigames kunt vinden. Je wordt wegwijs gemaakt in het park door Monita, een robotje met een gek stemmetje dat duidelijk familie is van het Wii Balance Board in de Wii Fit-reeks.

De minigames zelf zijn best leuk, al gaan ze snel vervelen in single player mode. Wat wel leuk is, is de manier waarop het GamePad bij deze spelletjes wordt gebruikt. Je hebt namelijk zowel het schermpje op je GamePad als je televisie nodig om bepaalde spellen te spelen. In Yoshi’s Fruit Cart, moet je bijvoorbeeld een traject op je GamePad tekenen waarbij je fruit moet verzamelen zonder in de gaten te vallen. Dat lijkt makkelijker dan het is, want het fruit en de gaten zijn enkel zichtbaar op je televisie, terwijl je het traject moet tekenen op je GamePad.

Bij Octopus Dance moet je op het juiste ritme een dansje nadoen. Ook hier komt de GamePad handig van pas: in sommige levels staat je character met z’n rug naar je toe, en kan je de bewegingen van diegene naast je gemakkelijk volgen, in andere levels staat je character met z’n gezicht naar je toe, en kan je beter naar de televisie kijken dan naar je GamePad.

 

Voorts kan je nog met sterren naar ninja’s gooien, aan een ballon door een met mijnen bezaaid landschap zweven, met ruimtetuigen vliegen, enzovoort.

 

Pak me dan, als je kan

 

Echt leuk worden dit soort games pas als je met meerdere spelers speelt. Dan kan je in Luigi’s Ghost Mansion bijvoorbeeld verstoppertje spelen. Vier spelers moeten daarbij proberen om een spook te vinden in een doolhof. De speler die met het spook speelt, kan de anderen zien op het schermpje van de GamePad, maar zij kunnen het spook enkel op het tv-scherm zien wanneer ze met hun zaklamp in zijn richting schijnen of wanneer het spook speciale aanvallen gebruikt. De controller van de spelers trilt wel wanneer het spook in de buurt is, ze moeten dus goed samenwerken om het spook te pakken te krijgen.

In dezelfde spelmodus kun je ook nog kiezen voor Mario Chase en Animal Crossing: Sweet Day. In Mario Chase neemt één speler met GamePad, verkleed als Mario, het op tegen maximaal 4 anderen met een gewone controller, die hem achternazitten in het Mushroom Kingdom. In Animal Crossing moeten vier spelers in team snoepjes verzamelen, terwijl de vijfde op de GamePad moet proberen om hen te betrappen. Naarmate de spelers meer snoepjes verzamelen, worden ze trager, waardoor de bewaker hen gemakkelijker kan betrappen.

Naast de sologames en de games waarin je het tegen elkaar opneemt, kun je ook nog kiezen voor games waarin iedereen moet samenwerken. In The Legend of Zelda: Battle Quest kunnen maximaal 3 spelers vijanden verslaan met hun zwaard, terwijl diegene met de GamePad met pijl en boog op afstand dekking geeft.

In Metroid Blast bestuur je met de GamePad een ruimteschip, terwijl tot vier spelers met Wii Remote en Nunchuck Mii’s besturen die de vijanden te voet te lijf gaan. In Pikmin Adventure wordt de GamePad gebruikt om de kleine Pikmin van Olimar te besturen, terwijl de andere spelers met een Wii Remote grotere Pikmin besturen. In deze spellen kun je er telkens voor kiezen om samen te werken om vijanden te verslaan, maar kun je het ook tegen elkaar opnemen.

Onze mening over Nintendo Land: verslavend leuk voor op een feestje, een beetje saai als je alleen speelt.

 

It’s a-me, Mario!

 

Tijd voor het tweede spel: New Super Mario Bros.U. Wat moeten we daar nog over vertellen? Mario is terug, en daar kunnen we alleen maar enthousiast over zijn!

Super Mario Bros is ongeveer net zo oud als wij, maar het spel is eigenlijk nog geen haar veranderd, en daar zijn we bijzonder blij om. Het concept blijft hetzelfde: Princes Peach laat zich kidnappen door Bowser en zijn kompanen, en Mario kan er weer achteraan.

New Super Mario Bros.U is in alle opzichten een klassieke Mario-platformer: kleurrijke omgevingen, schildpadden, paddenstoelen, vleesetende planten, lava, drijfzand, enzovoort. Nintendo zou echter Nintendo niet zijn als ook dit spel niet een paar vernieuwende elementen zou bevatten.

Zo kun je Yoshi dit keer niet alleen berijden, je kunt ook een beroep doen op baby-Yoshi’s die onder meer dienst doen als zaklamp of luchtballon. Mario heeft er ook een nieuw pakje bijgekregen, waarmee hij in een vliegende eekhoorn verandert die wat hoger kan springen en kan zweven. Bij ons zorgde dit pakje echter vooral voor frustratie als Mario weer eens vrolijk de afgrond of de kolkende lava in dwarrelde, maar dat hoort er natuurlijk bij.

Het was natuurlijk vooral de vraag welke vernieuwingen de GamePad kon aanbrengen in New Super Mario Bros.U. De multiplayer-modus van New Super Mario Bros voor de Wii vonden wij zelf bijzonder geslaagd en we waren dan ook erg benieuwd of de GamePad ook zo’n sterke bijdrage tot de gameplay kon leveren.

We moeten toegeven dat we een beetje op onze honger bleven zitten: als je met z’n tweeën wilt spelen, speelt één iemand met een gewone controller als Mario, terwijl de andere op de GamePad hier en daar wat blokjes kan laten verschijnen ter ondersteuning. Echt spannend is dat niet, en tenzij je echt goed samenwerkt, zijn die blokjes ook eerder vervelend dan handig. Je zou de GamePad natuurlijk gewoon kunnen laten voor wat hij is en voor een spelmodus met 3 spelers kiezen, waarbij je gewoon met z’n tweeën met een gewone controller speelt.

In single player modus wordt de GamePad opeens wel heel handig. Je kunt namelijk gewoon voortspelen op je GamePad terwijl iemand anders (of jijzelf) televisie kijkt. Je zou in theorie zelfs in een andere kamer kunnen gaan zitten, al is het bereik van de GamePad niet erg groot. In tegenstelling tot wat we verwacht hadden, ligt de GamePad best goed in de hand. Alle knoppen zijn vlot bereikbaar, en het scherm is aangenaam om naar te kijken. De GamePad is ook niet te zwaar, al worden bepaalde bewegingen wel een beetje onhandig met zo’n groot toestel. Voor sommige moves moet je namelijk met je GamePad schudden, en dat gaat toch net iets minder vlot dan met zo’n kleine Wii Remote.

New Super Mario Bros.U is zoals gewoonlijk goed voor ettelijke uren gameplay. In een paar dagen tijd hadden wij ons een weg gebaand door de verschillende werelden en de eindbaas verslagen, maar daar houdt het natuurlijk niet op: als je de eindbaas verslaat, gaan er nieuwe werelden open, waar je vervolgens nieuwe levels kunt openen door alle grote munten te gaan verzamelen in de vorige levels.

Mocht ook dat gaan vervelen, dan zijn er nog 3 extra modi die je een hele tijd zoet kunnen houden: Coin Battle, Challenge en Boost Rush. In Coin Battle is het de bedoeling dat 2 tot 4 spelers om ter meeste muntjes verzamelen. Er werden een aantal nieuwe levels uitgewerkt voor deze modus, maar je kunt ook de gewone levels uit de Story Mode doorlopen op zoek naar muntjes. Hierbij speelt iedereen met de Wii Remote, al kan je ook voor de GamePad kiezen om andere te helpen of te hinderen.

Daarnaast is er de Challenge-modus, waarbij je de keuze hebt uit vijf soorten games: Time Attack, Coin Collection, 1-Up Rally, Special en Boost. Zo kun je tegen de tijd spelen, zoveel mogelijk muntjes verzamelen, zoveel mogelijk vijanden achter elkaar verslaan, allerlei specifieke uitdagingen tot een goed eind proberen te brengen of zo goed mogelijk samenwerken om je doel te bereiken.

 

Tot slot heb je nog de Boost Rush-modus, waar het de bedoeling is om een level zo snel mogelijk te doorlopen. Daarbij wordt je gehinderd door het feit dat het scherm heel langzaam vooruitschuift. Om daar wat aan te doen, kun je muntjes verzamelen, maar dan loop je weer het risico dat je op een gegeven moment alle muntjes hebt gevangen en dus alleen nog maar kunt wachten. Een leuke evenwichtsoefening dus!

Ons oordeel: New Super Mario Bros.U is leuk, verslavend en soms ook frustrerend, kortom, alles wat een goede Super Mario Bros hoort te zijn. Is dit spel erg vernieuwend? Misschien niet, maar dat hoeft ook niet, want Nintendo toont hier dat een goed uitgewerkte 2D-platformer nog altijd bijzonder vermakelijk kan zijn.

 

Sing Party

 

Dan rest er ons nog één spel uit ons testpakket, en dat is Sing Party. Sing Party is het karaokespel van de Wii U, en als je van karaokegames houdt, zal dit spel je ook wel weten te bekoren. De nummers zijn afwisselend, met zowel oudere songs als recente hits, al zat er niet meteen iets tussen waar wij echt wild van waren. Een groot voordeel is wel dat je later nieuwe songs zult kunnen downloaden, wat de levensduur van het spel toch enigszins verlengt.

In Sing Party heb je de keuze tussen een aantal spelmodi. In de gewone modus lees je de teksten van het scherm. De tekst zelf zit tussen lijntjes die de toonhoogte aangeven, en waar je dus moet proberen tussen te blijven. Dat werkt best aardig, en ook het ritme wordt goed weergegeven door de manier waarop de tekst verschijnt. Als je de tekst maar moeilijk kan lezen op deze manier, kun je er echter ook voor kiezen om hem op de gewone manier op te vragen.

 

Na elk nummer krijg je punten voor pitch, power en flair, op basis waarvan je badges kunt verzamelen. Een leuk systeem dat je motiveert om het telkens weer beter te doen. Wat ons enigszins stoorde in deze modus was dat je geen clips te zien krijgt. Naast de tekst, valt er op het scherm dus weinig te zien, waardoor het allemaal een beetje saai wordt. Je kan je eigen prestaties overigens niet opnemen om ze opnieuw te beluisteren als je dat graag zou willen.

 

In party-modus wordt opnieuw handig gebruikgemaakt van de GamePad. Het is namelijk de bedoeling dat je echt optreedt en je publiek bij je optreden betrekt, en dat kan natuurlijk niet als je met je rug naar hen toe staat. Daarom verschijnt de tekst op de GamePad, terwijl de andere spelers op het televisiescherm instructies krijgen om mee te dansen. In hoeverre jouw vrienden bereid zullen zijn om mee te springen terwijl jij het beste van jezelf geeft, is uiteraard nog maar zeer de vraag. Ons lijkt het eerder iets voor een kinderfeestje. Bovendien heb je redelijk wat plaats nodig in je huiskamer als iedereen moet meedansen.

Nintendo heeft wel geprobeerd om van Sing Party iets meer te maken dan een gewoon karaokespel: naast de interactie met het publiek, kun je ook in duet zingen of anderen laten meespelen met virtuele instrumenten. Daarvoor gebruik je de GamePad of gewone Wii Remotes. Op de GamePad kun je trouwens ook de volgende nummers klaarzetten, zodat het feest op geen enkel moment stilvalt.

 

Wat vonden wij van Sing Party? Teksten wordt handig weergegeven en het spel reageert accuraat op je zangprestaties, maar wij vonden Sing Party weinig vernieuwend en eerder doordeweeks. Met de juiste mensen kan karaoke wel eens leuk zijn, maar doe ons toch maar Guitar Hero.

 

Conclusie

 

De spellen die we van Nintendo hadden gekregen, geven een goed overzicht van wat de Wii U allemaal kan. In tegenstelling tot wat we verwacht hadden, vormt de GamePad een mooie aanvulling op de klassieke gameplay van de Wii. De GamePad maakt een televisiescherm grotendeels overbodig, waardoor je kunt blijven gamen als andere mensen thuis televisie willen kijken. Off-screen play wordt echter niet door alle spellen ondersteund: in Zombi.U of Monster Hunter 3 Ultimate is het scherm van de GamePad noodzakelijk voor de gameplay en zal je dus beide schermen nodig hebben.

Of Nintendo met de Wii U ook hardcore gamers zal weten te overuigen, blijft afwachten, maar met de bestaande spellen en met nieuwe titels voor o.a. Zelda en Monster Hunter in de pijplijn, lijkt deze console ons alvast de moeite waard.

 

Image Source: Nintendo Life